Na de ledenvergadering van vorig jaar, waar we voor het eerst hoorden over de Vogalonga, hebben we meteen besloten om hieraan deel te nemen. Tickets en een appartement werden snel geboekt voor de 47e Vogalonga op 28 mei 2023. Om ons te kunnen inschrijven was het wachten nog tot eind april.
Woensdagavond 24 mei werden de Aëllo en de Okypetes opgehaald door Wecargo en begonnen aan hun lange tocht naar Venetië. Vrijdagochtend 26 mei om 5 uur stonden we zelf op Schiphol en een paar uur later landden we op de luchthaven Marco Polo. Van daaruit met de Alilaguna waterbus naar Venetië waar we al snel ons appartement vonden op Sant’Elena, het zuidelijkste stuk van Venetië.
’s midddags zijn we de stad gaan verkennen en op zoek gegaan naar het kantoor van de organisatie waar we de rugnummers e.d. moesten ophalen. Helaas was het adres niet zo goed aangegeven. Google maps leidde ons wel naar een plek waar we een hoop andere deelnemers troffen die ook vertwijfeld rondliepen. Na bellen met het kantoor werden we verwezen naar een locatie op een paar honderd meter afstand. We moesten in de buurt van Cinema Rossini zijn. Gelukkig kon Google maps dit adres wel vinden.’s Avonds hebben een aantal van ons zich gewaagd aan de plaatselijke specialiteit Polenta met kabeljauw, die niet meer als vis te herkennen was. We concludeerden dat je dit echt met de paplepel naar binnen moet hebben gekregen om er gehecht aan te raken.
Zaterdag werd het tijd om de boten op te riggeren. Ze kwamen om 10.00 uur aan op Tronchetto, helemaal aan de andere kant van Venetië. Het abonnementje waterbus kwam goed van pas. Helaas was voor niemand duidelijk waar de boten nu wel of niet gestald mochten worden, waarop we besloten om ze dan maar zondagochtend vroeg klaar te maken voor vertrek. Het beloofde wel hectisch te worden, gezien de hoeveelheid boten die al op het terrein aanwezig waren. Achteraf bleek de organisatie via e-mail nog wat locaties door te hebben gegeven, maar die informatie bereikte ons te laat. Wel jammer, anders hadden we de boten in het park naast ons appartement kunnen leggen.
Zaterdagmiddag hebben we het glaseiland Murano bezocht en ons vergaapt aan alle glazen beestjes, lampjes/lampen, bekers, vazen, sieraden, kunstwerken etc. etc. Aansluitend genoten we in ‘ons’ park van een heerlijke pastasalade met een wijntje erbij. Tevens onze eerste kennismaking met Venetiaanse bijtmuggen.
Zondag sprongen we om 5 uur vol goede moed uit de veren en spoedden ons naar Tronchetto. Snel de boten vaarklaar gemaakt en toen begon de strijd om ze in het water te krijgen. Er was slechts één wiebelig plastic vlotje waar de boten via een trapje vanaf de 2 meter hoge kade te water gelaten konden worden. Dat gaf wel enige stress. Iedereen wilde natuurlijk als eerste vertrekken en er werd veel voorgedrongen. Gelukkig lukte het ons om toch net op tijd bij de start te komen.
Wat een spektakel! Honderden vaartuigen: waterfietsen, kano’s, sups, roeiboten, drakenboten, traditionele gondels, sloepen, wherries, noem het maar op. En deelnemers uit vele landen van jong tot flink bejaard. Een gedeelte van de route hebben we zingend afgelegd, aangestoken door andere deelnemers. Berend Botje en andere ‘zeemansliederen’. De stemming was opperbest!
De lengte van de tocht zelf viel ons uiteindelijk erg mee. De temperatuur was aangenaam, het was enigszins bewolkt en nagenoeg windstil. Onderweg was zoveel te zien dat je geen tijd had om je druk te maken over vermoeidheid. We zijn twee maal gestopt voor een korte plas- en eetpauze. Het water was zo ondiep dat we gewoon uit de boot stapten en hem op het zand trokken.
Halverwege passeerden we het eiland Burano, waar alle huizen in vrolijke kleuren geverfd zijn. Het leek wel wat op Curaçao. Uiteindelijk voeren we weer Venetië binnen via het Canal Grande. Eén grote file van boten. Bij een van de bruggen werd het zo smal dat er duikers rondzwommen die de boten één voor één onder de brug doorduwden. Het viel ons op dat het water wel erg groen was, maar we dachten dat er mogelijk ledverlichting onder water was aangebracht. Later kregen we vanuit Nederland allemaal vragen hierover. Het ‘groene water’ was blijkbaar wereldwijd in het nieuws geweest.
We bereikten rond 15.00 uur de finish waar we ons certificaat van deelname en de medaille toegeworpen kregen. En toen moesten we weer terug naar Tronchetto… om de boten klaar te maken voor de thuisreis. De watertaxi’s waren al weer gestart en maakten flinke golven. Bij terugkomst wilde iedereen weer zo snel mogelijk het water uit en netjes op je beurt wachten liet ook daar te wensen over. De drakenboten werden bij wijze van spreken over ons hoofd de kade op getrokken.
Die avond zijn we heerlijk uit eten gegaan in een beter restaurant dan de eerste keer. Gelukkig had de ober een flesje anti-muggen spray want anders waren we ter plekke verzwolgen door deze bijtertjes. Maandagochtend hebben we nog wat door Venetië gestruind en rond 14.00 uur de terugweg aanvaard.
We hebben deze tocht unaniem een 9 gegeven (waarom eigenlijk geen 10?) Heel veel gelachen, heel veel gezien, echt onvergetelijk. We raden iedereen aan om ook eens deel te nemen!
I Fiori di Iris:
Charlotte, Christa, Elies, Josje, Marita en Monique
