De “do’s” en “dont’s”
Gelukkig had Iris al enige ervaring opgedaan in 2013 bij de “Traversee de Paris et des Hauts-de Seine”. Een lijst van “do’s” was blijven hangen:
Ten eerste goed getraind naar Parijs, want het was een Irisboot die van de Seine werd geplukt vanwege een tempo “tranquille”. Dus tochten en marathons roeien. Sommigen zelfs elk weekend waardoor het thuisfront zich enigszins négligé (nee, geen nachtgewaad) ging voelen.
Een andere “do” was een plan hebben om de blaas te ledigen, want in blinde paniek is de vorige keer een tuintje van een clochard bewaterd. Plaspillen thuislaten en kiezen tussen een plastuit of een Tena Lady!
De derde “do” was de Irisboten in de buurt van het vlot plaatsen. Elf jaar geleden als eerste roeivereniging aangekomen en opgeriggerd bij club “d’aviron impressonnant”. Kwamen we er de volgende dag om 6.00 achter dat er 200 boten voor ons lagen en konden we als allerlaatste vertrekken, 20 minuten na het startsein. Bijna “catastrophique”.
De vierde “do”: ter voorbereiding een spoedcursusje Frans op Duolingo. Inmiddels minder naïef dan de vorige keer toen gedacht werd dat het school-Frans nog goed in het geheugen zat. Het leidde bij de vermissing van een “sack gris de Erik” tot een zoektocht naar een Italiaanse geldwagen i.p.v. een buitenspiegel van een Italiaanse bestelbus.
Naast deze voorbereidingen in de aanloop natuurlijk ook de verhalen over de waterkwaliteit en de drijvende crottes (nee, geen croquetten) gevolgd, die massaal via de Olympische Spelen journaals binnenkwamen. Je kijkt nu toch met hele andere ogen naar dat eau de la Senne. Super gemotiveerd om droog te blijven.
Roeivolk “compliqué”
Marike en Elies waren samen deze grote lustrum expeditie gestart. Marike had al haar ervaringen over de gang naar Parijs en wijsheden over het managen van de groep roeivolk “compliqué” overgebracht. Een nieuwe Marike, namelijk Elies, regelde alles ter plekke. Zij leek in elke situatie onbewogen. Een app met werkelijk alle informatie en toch bleef Elies onvermoeibaar alle vragen opnieuw beantwoorden. Zo ook de originele vraag over wat we konden verdienen met het roeien. Zou er nog een stukje Eifeltoren over zijn na de Olympische spelen?
Een stroom aan afvallers op het laatste moment en Elies toverde weer nieuwe rameurs. Van eigen vereniging, van een andere Nederlandse vereniging en uiteindelijk Fransozen. In de app kwamen ook de verschillen in ons gemêleerde gezelschap al snel naar voren o.a. de structopaten versus de “laisse faire” types.
Le voyage
Met 44 rameurs, 4 supporters en een schoolreisjesgevoel de bus in. Gelukkig was er geregeld dat we eerder zouden vertrekken, zodat we deze keer de lunch niet hoefden te nuttigen in een Rotterdamse Mac vanwege een ellenlange file en het rijtijdenbesluit.
Een ander deel rameurs waaronder de “Les dames roses” kozen voor de snelle Thalys om ontspannen de files voorbij te razen. Gelukkig had de bus geen last van files, een toilet aan boord en veel frisse lucht door de airco. Er was een urenlange gezellig “bavardage” waardoor een aantal van ons overprikkeld raakten, zoals de moderne mens van tegenwoordig.
L’hôtel
Bij het vertrouwde hotel aangekomen, kwam het ingewikkelde kamerverdeel verhaal. Het hotel leek compleet overvallen door onze entourage. Gelukkig bleef Elies “calme” en bleek zij over een zeer goed frans vocabulaire te beschikken. We bleken allemaal opgestapeld te zijn in kamers op de hoeken van het hotel. De bedden op rij deed denken aan het verhaal van de 7, mais non, 4 dwergen. Het was een geheel nieuwe ervaring om voor een zwarte doek aangezien te worden en in het aardedonker twee lichte benen op je af te zien, die ook naar het toilet wilden. Quelle coïncidence.
Dans la ville
Klaar om Parijs in te trekken na massaal aangeschafte “mobilité” passen. Dit was de week na de olympische spelen. Het was nog te zien aan alle sportreclames, 5 ringen op de Eiffeltoren en de aanpassingen in de metro. Dit laatste zorgde voor enige verwarring, zo ook de poortjes. Waarna we uitgezwaaid werden door schaterende Irissen vanuit een rijdende metro.
Al snel verschenen er allerlei foto’s van groepjes bij gebouwen en plekken van grandeur. Daarna tijd voor de terrasjes. We wisten al dat de wijn goedkoper was dan de frisdrank in Frankrijk, maar dat dat nu ook gold voor de thee! We lieten de wijn rijkelijk vloeien. Vervolgens weer op weg naar idyllische plekken met een zonsondergang, zoals de Sacre Coeur. Nog even wonderschoon als altijd ondanks de drukte. Het aanzicht van de Place du Tertre in Montmartre was een schok. Wat hadden ze met de schilders gedaan? Verdreven door de terrassen waren ze niet meer het middelpunt.
Ook de volgende dag bleek Parijs anders aan te voelen. Heel veel pleinen en parken waren nog gevuld met onooglijke tijdelijke bouwsels vanwege de olympische spelen. Gelukkig stonden de imposante gebouwen er zonnig vele tinten lichter bij. Wat niet gelukt was met het schoonmaken van de Seine was zeker wel gelukt met het schoonmaken van de stad. Opnieuw werden er allerlei prachtige foto’s gedeeld met Irissen in verschillende “bosjes” los van boten of teams. In metro en op stations kwamen we elkaar weer tegen. De één met de avond is nog vroeg in het hoofd de ander met de gedachte morgen moet ik in topconditie zijn en er is nog maar 4 uur slaap over. De eerste dook het café aan de overkant in. De tweede begon al een tas in te pakken voor morgen.
Le sentiment de bonheur
En toch kwamen we allemaal weer bij elkaar ’s morgens om 5.00. Nou ja, bijna allemaal. Er stonden nog twee Irisjes op de 6e etage te wachten en wachten op een lift die nooit zou komen. We kwamen heerlijk vroeg aan op het Nautisch centrum. Voldoende tijd om alles te verkennen, om een croissant en koffie te bemachtigen en om ons in rust voor te bereiden. In rust is misschien wat overdreven. Met de start van 11 jaar geleden in het hoofd was het voornemen om niet meer beleefd af te wachten, maar vanaf het begin in actie te komen. Er werd een alliance gesloten tussen “les dames roses” en “les futes” om elkaar naar de waterkant te helpen. Het eerste traject was naar de uiterste rand van het gras om vervolgens rennend achter de karretjes aan te gaan. We leken wel kippen op een erf vol met ander pluimvee; allemaal kriskras achter die paar insecten aan. Wat heerlijk was het om met de boot op een kar de waterkant te bereiken en dat we hulp kregen om die steile steigers af te gaan. Eén en al hectiek met daarna een gelukzalig gevoel; we lagen er op tijd in!
Het geluksgevoel werd steeds groter met allerlei Irisboten om ons heen kijkend naar het gekrioel van boten die nog te water gelaten moesten worden. Rustig dobberend op het water, foto’s maken, maar waar was nou de start? Achteraf bleek dat hoog op de brug, niets gezien. Toch in de middenmoot gestart, achter de rest aan. Op de eerste brug gelijk al onze zwaaiende supporters.
Er kwam adrenaline vrij zo roeiend tussen die honderden boten op de Seine. Ontroerend mooi.
Les bateaux
Op de site van de roeivereniging konden we vinden dat het om 269 (record) boten ging met 1345 rameurs van 110 verenigingen, waarvan 49 clubs “etrangers”. Ons lage landje had de grootste groep vreemdelingen met 32 boten en 14 Duitse, 11 Zwitserse, 10 Belgische, 9 Italiaanse , 3 Spaanse, 3 Portugese, 2 Deense en 2 Ierse” bateaux” deden mee. Waar waren de Britten? Na de Brexit geheel gebrouilleerd?
Het was niet één en al “joie” op het water. De Seine was breed maar met zoveel boten was het vooral voor de stuur, maar ook voor de boeg en voor de rest die niet tegen boze gezichten kon, best spannend. We ontdekten dat er verschillen in roeiopvoeding waren. Kon je als stuur gebruik maken van iedere ruimte die er ontstond en was de achterligger aan zet om te ontwijken? Of moest je in je baan blijven en het maar verdragen dat er voor je gestopt werd en op “houden” aansturen”? Jan help!
La collision e une panne
Gelukkig kwamen we door de chaos heen. Dat gold niet voor iedereen. Er was een ploeg die een automatische reactie had en allemaal geslipt hadden om een “collision” te vermijden. We zagen hoe de reddingsbrigade in actie kwam en ze uit het water gehesen werden. Quelle déception! Verderop zagen we een Irisploeg waar een vaarwegenwacht aan het sleutelen was aan het roer? En hebben ze zich terug moeten laten slepen. Ja, inderdaad daar was het witte touw voor. Een van onze Seine-vaardig-makende bootsleutelaars Menno schrok van dit verhaal. Een zichtbare opluchting toen hij hoorde dat het om een geleende boot ging. Nog even over het materiaal. Wat was het toch heerlijk om in zo’n mooie klassieke houten boot te roeien. De prachtige politoer, het gemak van snelle tenthaken in je voetenboord i.p.v. onwillige stroeve schroefjes.
Wat hebben we genoten van Parijs vanaf het water. De ruim 11 meter hoge replica van het Vrijheidsbeeld van New York, dat door Parijs geschonken was, stond in een lijn met de Eiffeltoren vanaf het water. Een ander unicum was onder 27 Parijse bruggen doorvaren. De pracht en praal van beelden aan de bruggen. En de trieste ontdekking onder een brug waar tussen de metalen brugsteunen de clochards hun bedden hadden gebouwd. Zicht op de Notre Dame die nog volop in de steigers stond na die verwoestende brand.
Pause pipi courageux
Vlakbij deze dame waren we druk op zoek gegaan naar een mogelijkheid aan wal te komen. Door de “traumatische” ervaring van de vorige keer had ik slechts een slokje van de ontbijtthee genomen en in de boot hooguit mijn lippen natgemaakt. Maar helaas bleek de boot vol te zitten met prikkelbare blaassyndroom dames en kon ik roepen “het zit tussen je oren”, want kijk naar al die andere ruim 600 roeiende vrouwen. Behalve 2 mannen hadden we niemand zien plassen. Maar dat hielp allemaal niet. Dus richting wal naar een onbereikbare hoge ladder, vervolgens een onbereikbare schuine kant met een laag gladde groene alg. We zaten midden in het toeristengebied, maar er werden onderweg kalmerende zinnen gesproken zoals dat je bedekt door een jas genoeg privacy had. Nieuwe hoop waren de ijzeren beugels die we zagen, maar elke keer waren we die al gepasseerd tot wanhoop van de volle blazen.
Incroyable, daar was hij dan de majestueuze grote brede stenen trap naar de verlossing, maar hoe bereikten we die? Inmiddels was de eerste boot van de organisatie al gearriveerd om polshoogte te nemen en werd er vol ongeloof op onze wens gereageerd. Het werd een hele exercitie. Er werd geklommen op grote blokken steen, er werd aan elkaar getrokken, er werd 3x op de brede trappen geplast, dat alles zonder enige afscherming. Een tweede boot van de organisatie, de bezemboot had zich erbij gevoegd. Hoog boven ons riep een Fransman een aantal maal “courage”. Wat zou hij moedig vinden? De klimcapriolen uit en in de boot of het plassen met frontaal uitzicht. Het was de schaamte voorbij. Van onze Spaarne gastroeister hoorden we dat zij gewoon met privacy van een hoosblik gebruik had gemaakt.
Door al deze toestanden waren we flink achteropgeraakt, maar met grote opluchting werd een inhaalslag van zo’n 30 boten, langs roze pruiken en rode alpinopetten, gemaakt om vervolgens in de file terecht te komen voor we konden aanmeren. We zagen later op de app de vraag “Waar is de vliegende Hollander?” Dit is dus het antwoord. Gelukkig is de eer gered door de veel snellere Snorkels die ook boven water kunnen presteren.
L’arrivee
De uithaal organisatie van de boten was “fantastique”. Heel “comfortable” was het dat we niets hoefden te doen. Dat gold ook voor de rest. Terwijl we nog bezig waren met het landen, hadden zich al 20 hongerige Irissen op de boot gestort om af te riggeren en deze op de botenwagen te laden. Op naar de lunch waar grote paella pannen klaar stonden met pasta, Franse Flan als dessert en een fles wijn per ploeg.
In de bus tijd om wat slaap in te halen, de administratie van tikkies te doen, onze organisatoren te bedanken, foto’s en films door te sturen, maar vooral om na te genieten door verhalen te vertellen, foto’s te bekijken of alleen met je gedachtes te zijn.
Nagenieten van een roei-ervaring in een boeiende stad met prachtig weer in een bijzondere groep Irissen. Bedankt allemaal!!
Nicole Koman
